-"Déixate de lerias e comenza xa! Que teño inriga!"
-Non me interrumpas, que xa ía comenzar!
O protagonista desta historia é un que tal vez coñezades ou tal vez non. A priori, parecerávos un home normal; Un labrego moi tacaño, algo reservado, casado cunha muller 11 anos maior ca él. O problema é que tiña unha enorme preocupación polas súas terras. O seu nome? Paulino Fernández
A historia ten lugar nunha vila chamada Chantada.
O caso é que Paulino levaba meses tratando a compra duns familiares suyos que estaban no extranxeiro (Basil), sen embargo esa compra non ía moi ben pra él, xa que non estaban ao seu nome no catastro.
Entón, isto foi dando voltas sobre a cabeza de Paulino e chegou a conclusión de que o seus veciños querían apropiarse da súas terras.
-"Pero iso é de tolos! Non ten sentido ningún!"
-Filla, se deixaras de interrumpirme, tal vez podería seguir explicando as cousas!
Paréceche?
-"Está ben, perdoa"
Unha mañá, Paulino pasosuse polo despacho do Alcalde do municipio, o cal tamén era abogado de profesión, Sergio Vázquez. Despois foi xantar a casa de seu irmán Marcelino Fernández.
Sobre as tres e media, Paulino limitouse a saír de casa, pero antes colleu un coitelo de matar cerdos e un hacha.
Dirixiuse cara o alpendre onde se atopaba o seu veciño José Gamallo (37 anos) e clavóulle o coitelo no ventre e no peito, pero José conseguiu escapar e chamou a garda civil.
Paulino volveu a súa casa e levou o ganado (vacas) a súas terras en Quinzán. Nunha finca próxima atopouse cuns veciños que estaban labrando un terreo: José Lago García de 59 anos, súa esposa Celsa Sanmartín Ledo de 63 anos, súa irmá Aurora Sanmartín Ledo e Maximino Saa Sánchez de 72 anos.
Alí matou a Maximinio, Aurora e a José. Celsa conseguira escapar pero Paulino deulle alcance e matóuna tamén.
Mentres a mataba, un veciño pasaba por alí (Rogelio Cuñarro) e intentou axudala pero rematou gravemente ferido.
Decidiu volver cara Surribas, e polo camino atopouse con Avelina Moure Soengas de 67 anos, a cal ía alertar ao pobo do que estaba sucedendo, pero Paulino llo impedíu matándoa.
-"Pero como é posible que un home sexa capaz de matar a tantas persoas así como así?! Que vergoña!
- Pero queres parar interrumpir?! Estásme molestando a min e aos lectores!
-"Síntoo, pero e que isto e increíble!"
-Xa o sei, e agora deixa de amolar, e deixame continuar coa historia!
Polo camiño, Paulino tamén se atopou con Emilio Ramos de 76 anos e con Amadora Vázquez Pereira, aos que tamén lles quitou a vida ou ben co coitelo ou coa hacha.
Dirixiuse entón a casa de Milagros Saá, e cando o seu fillo (Francisco Quintana) lle abriu a porta, déulle unha acoitelada no peito. Cando foi para a cociña, logrou ferir a Milagros pero non rematala.
Nese momento entrou na casa outro veciño e entre todos lograron sacarlle o coitelo das mans.
Paulino conseguiu escapar dos seus veciños refuxiándose na súa casa. Unha vez que estaba na cociña todo ensangrentado, Javier Cuñarro lle preguntou:
- Qué foi o que fixeches Paulino?
-E ti a que ves aquí? Tamén querres morrer?- Respondeu Paulino
Javier logrou escapar mentras Paulino, coa casa ardendo, tumbouse na súa cama esperou nela a chegada da súa morte...
Aos poucos minutos, os veciños horrorizados veron saír lume da casa.
Dous deles se acercáronse ata ali, Manuel Fernández e Raúl López, quenes intentaron entrar na casa e sofocar o incendio. Alí mantiveron unha conversación con Paulino:
-Pero tí sabes o que fixeches?!- Preguntou Manuel
Paulino sen pensalo golpeolle co hacha na cabeza. Os veciños sairon da casa e deixaron que o fogo se consumise.
Cando chegaron os da Garda Civil ( horas mais tarde), atoparon caarbonizado o propio cadáver de Paulino Fernández.
-"Pero.."
-Antes de que digas nada teño que añadir unha última cousa bastante importante, que seguro responderá a túa pregunta.
-"Está ben.."
Paulino sufría un caso de esquizofrenia bastante grave, pero era ignorado por todos, incluso polos seus familiares. Pero o médico, que foi quen lla diagnosticou, lle enviou a un psiquiatra, pero despois de tres días, Paulino escapouse sen quen ninguén se enterase.
Él tiña dito que lle doía moito a cabeza pero ninguén facíalle caso..
-" Pois si que respondeu a miña pregunta! Xa decía eu que ese home tiña que ter algo na cabeza pra facer esas cosas... Pero aínda así non ten xustificación"
- Xa o sei, pero o peor de todo é que hoxe en día aínda hai xente que segue tendo medo...
Respecto a vos, os lectores, sento non poder falarvos máis acerca disto, pero se queredes ivestigar pola vosa conta, esta historia chámase: A MATANZA DE CHANTADA.
