A revolta dos irmandiños

A revolta dos irmandiños, foi unha rebelión poupular que tivo lugar en Galicia entre 1467 e 1469.

Durante os século XV, os nobres á poboación a unha serie de desmáns, tales coma robos, viloacións e cobro de imosos desorbitados ao seu antoxo.

Tiñan á xente ateorizada, ata o puto de que os campesiños non osaban saír da casa e tiñan que durmir nas iglesias por seguridade. Os señores dende as súas fortalezas organizaban os robos e saqueos de bens e cosechas, á vez que despoxaban á iglesia de terras e tesouros.

As clases populares solicitaron permiso ao rey para organizarse unha irmandade, con fin de acabar coas fechorías dos nobres e así, en 1467, Enrique IV aprobou a hermandade do reino de Galicia.

Enrique IV

O que en principio estaba pensando para restablecer o orden e protexer os seus intereses, pronto convertiuse nunha revolta en toda regla. Súmaronse a esta xustiza do pobo tanto coma campesiños coma xente de cidade, fidalgos, cabaleiros e algúns clérigos.

Irmandade

 

A ira dos irmandiños levoulles a derribar cantos castelos e torres houberan en Galicia, según as crónicas foron destruídos 130 castelos e fortalezas. A pretensión dos irmandiños era romper a relación de vasallaxe, non pagar as rentas do señor e aproveitar o vacio de poder generado pola guerra Civil en Castilla pra levantar un novo poder.

Os irmandiños formaron exércitos milicianos de ámbito rexional unindo localidades e comarcas, que se xuntaban pra acometer asedios ou batallas grandes. Os xefes irmandiños eran na súa maioría cabaleiros pero tamén había algún labrador, burgués ou letrado. Os seus exércitos non tiñan o mesmo grao de xerarquía cos señoriais. Todos os capitáns irmandiños estaban subordinados á xunta do reino.

                           

           

A nobreza viuse obrigada a fuxir cara Portugal ou a Castilla, pero o fin da guerra civil catelá animou aos nobres de ambos bandos a intentar rematar coa irmandade popular. En primaveira de 1469, tres exércitos señoriais entarn en Galicia: Pedro Madruga, o arzobispo Fonseca e Xoan Pimental dende Salamnca e o conde de Lemos dende ponderrada. Despois de varias batallas vencieron aos irmandiños e mataron aos seus líderes.