domingo, 22 de mayo de 2016

Galicia negra: Envenenado con estricnina

A historia que vos vou a contar hoxe trata un home que morreu envenenado por estricnina.

O 24 de Novembro do 2009 morreu Felisindo González, un veciño de Castro de Escuadro, un pobo de Ourense. 


Resultado de imagen de felisindo gonzalez

Aquel xélido día día de Outono atopou xunto a porta dunha finca de superioridade, unha bolsa cunha botella de viño tinto, unha cerveza, dúas latas de atún e calamares en conserva, e unhas mandarinas.
Tras deixar as vacas pastando levóuse todo e corroído pola curiosidade do misterioso viño, decidíu servirse un vaso no almorzo.

Resultado de imagen de vino para desayunar

O tono do líquido fixo sospeitar á súa esposa.

-Parece auga de castañas- Dixo ela.

Pero o home omitíu a advertencia que puido haber salvado a súa vida.
Co amargo sabor do primer e único trago que recorríu a boca de Felisindo, se prendeu a mecha dunha dolorosa morte que galopou hasta os pulmóns dende as pernas. Os quince minutos que empleou a terminar de comer sirviron pra que o veneno debilitase fugazmente o seu sistema nervioso, paralizándoo ata a exetenuación en pleno pasillo, onde caeu rendido ao cabo dunha hora.

Todavía consciente advertiu á súa esposa. "Saca o viño da neveira, que ten veneno". A autopista revelou que o pequeno trago foi suficiente pra infestar súa sangue cunha dosis que triplica a cantidade tóxica. Entón comezou unha investigación da Garda Civl e expertos en toxicoloxía que empleou media milar de folios pra preguntar a Xose Luis Lamelas, veciño e exsocio do falecido, como único sospeitoso.

Resultado de imagen de jose luis lamelas            




Resultado de imagen de jose luis lamelas

Os investigadores,  a fiscalía e a acusación aseguran que maquinó un perverso plan pra matar a Felisindo sen deixar rastro algún.
O acusado explica que a súa intención era matar ao xabarí untando pan co viño envenenado. De camiño a unha finca de su madre paró a recoller setas e fatídico olvido da bolsa rematou provocando a morte de Felisindo dous días despois, cando atopou o viño, a cervexa, as conservas e as mandarinas xunto a un muro do seu campo. Os testigos e familiares dicían que existía unha enorme enemistade entre ambos familiares do falecido, orixinada cando compartiron unha explotación agrícola. E ese odio é a causa pola que se inculpa a Xose Luis.

Xose Luis atoppu catro cazadores can dispoñíase a envenenar xarabarís. Entre eles estaba un parente seu e e irmán da víctima que dias despois guiou a un garda civil ata a finca na que no apareceu nada extraño.  A totalidade dos testimonios acorralaron ao acusado. sen embargo as probas son menos sólidas. O informe de trazabilidade polos investigadores revela que a lata cereveza atopada na bolsa foi vendida no bar situado baixo o domicilio do acusado, pero as conservas e as mandariñas foron distrubiudas en numerosas localidades.

Durante o rexistroda vivenda do asesino atoparonse dous botes rotulados coa palabra "Estricnina", pero o análise do viño solo hallou "coincidencias aromáticas" cunha bodega portuguesa. As setas que interrumpiron o seu camiño "moi raramente aparecen neste tipo de bosque" según un biólogo.

O sinal emitido polo seu teléfono móvil si o sitúa na dos feitos ese día. Pero él mesmo recoñece que estaba alí, porque é seu pobo e quería matar xabarís.






A cova de Paralaia

-Qué ilusión! Mañá xa vaia ser San Xoan!

-A verdade e que xa me tardaba, pero non entendo tanto emoción e entusiasmo...

-Imos ver, e ti por qué cre que será?

-Mmm... pois, porque tes gaas de saltar o lume. Pode ser?

-Non sexas boba! Claro que non é por iso! De verdade que non o sabes?

-Se non mo dis non! Asique dilo!

-Monte Paralaia

-Monte que oh?

-Paralaia! A lenda muller a lenda!

-...

-Non me digas que non sabes de que te falo!

-...

-Está ben, cha vou contar, pero que sepas que estoy moi indignada por non sabelo..

-E eu preocupada...

Pois verás, o monte Paralaia está repleto de tesouros e de encantos, de mouras e mouros que aparecen e desaparecen, de pedras con pilas que se chean e se vacían coa marea.
Hay testigos que describen a cova da Pralaia coma unha amplia entarada, uns metros de altura, dos escalóns de baixada e amplio recibidor abovedado no que confluían catro ou cinco galerías.

Resultado de imagen de cueva paralaia


Pra facerse rico, hay que entrar nela ás doce da noite de San Xoán.

-Aah.. claro! Agora si que omprendo a túa emoción!
-Sshh cala! E deixame seguir contando!

O caso é que despois diso, saldrá unha vella moura co seu manto de ouro que che dirá: "Pipar do saco". O da todo.

Esa mesma noite, á mesma hora, peinase á vista unha princesa moura que tamén pode dar tessouro, como tamén o da o mouro encantado que vive alí se se fai o que manda. Hai que ir á montaña temprano e levar un saco. Él saldrá en figura de cobra e hai que metelo no saco.

Tamén se di que en 1895 chegou un mouro á porta da dueña do pazo O Rosal e pediu prestado un  carro cos seus bois e dous criados, pois tiña que ir á cova da moura Paralaia. Soamente entrou o mouro na cova. Choveu tronóu e á media o mouro saiu cunha figura de santo ao hombro. Cando se foi, na praia da Xunqueira, o mouro púxse enriba da figora e desapareceu.

-En serio? Boh, pero iso non o cree ninguén..

-Shh cala, que aínda queda outra parte mais.

Tamén se di que dende a cova pódese ir por subterráneo aos ocos das peñas, onde chega o mar cando sube a marea, e entón unha princesiña moura aproveita ese agua pra bañarse. Ela é de alrgos cabelos dorados vestida de bracno e co seu peine de ouro pra o aseo. Pois quen lle tire unha pedra e fágalle sangue, tendrá moito ouro.

-Asique esas son as razóns da túa emoción.

-Sí señora

-E claro, vas a querer ir a comprobar se todo e certo, verdade?

-Si señora, como o sabes ben.

-Ai Ana, que vou facer contigo...






O que Galicia significa pra min.

Hola, chámome Ana, e levo vivvindo e Galicia dende os 5 anos. Que como é iso? Pois porque nacín en Madrid.

Xa sei que teño que contar o que significa Galicia pra min, pero para poder decilo primeiro teño que contarvos a hsitoria de como o por qué reamtei aquí, en Galicia.

Eu tiña tres aniños cando vin por primeira vez a Galicia co meu tio. Todo era moi distinto de Madrid, comezando por que había animais por todas partes (vacas, cabalos, ovellas, galiñas, gatos...). Todo eran bosques, montes e prados. Era fermoso! Cando volvín a Madrid preguntáralle aos meus pais se podíamos ir vivir a Galicia porque habíame namorado dela.

Despois de pensalo moito, acepatron e vin para aquí con 5 anos. Aprender a falar galego non me costou nada, de feito gustábame moito, facíame sentir que era unha galega pura. Que xa pertencía a un sitio, e así era, ao miña terra, meu fogar, Galicia.

Aquí teño todos os recordos da miña infancia e parte da miña adolescencia. Pódese dicir que Galicia cambioume a vida. Moitas veces, por non dicir todas as noites, pregúntome como houbese sido a miña vida se non vivira en Galicia. 

Nunca atopo resposta a esa pregunta, pero o que si sei é que non sería nin a metade de divertida e apasionante coma esta.

Xa sei que ao mellor non me entendes, o seguides sen saber a que viño a historia., pero e que non atopo outra manera de explicar o que Galicia significa pra min.

É miña terra, é meu fogar. E ainda que moita xente me di que son madrileña, e non me sinto madrileña, eu síntome GALEGA.

Galicia no futuro

Como xa sabedes, Galicia é moi coñecida pola súa vexetación. "Galicia é verde" din moitos.


Resultado de imagen de montañas de galicia



Resultado de imagen de galicia

Tamén é moi famosa polas súas praias. As súas hermosas, e estupendas praias...

Resultado de imagen de playa de valdoviño

Pero nunca vos parastes a pensar como sería Galicia dentro duns anos? Se esa vexetación seguirá sendo tan abundante? Non? Pos eu si!
É certo que é abundante en vexetación, pero tamén é certo que antes aínda o era moito máis. O que quero dicir con isto é que co tempo esa vexetación vai desaparecer... ao igual que moitas cousas.

Eu recordo que cando era pequena sempre ía recoller patacas coa miña aboa. Era como unha tradición nosa, que co temppo foise perdendo e deixando no olvido. E iso máis que poñerme triste, preocúpame.

Preocúpame deixar no olvido non so as tradicións senón aos meus seres máis queridos, co paso do tempo.

E o gañego? A nosa lingua? Desaparecerá por completo. Xa hoxe en día poucas son as persoas que estan a falar galego (ou polo menos na miña zona). Pois esta claro que dentro duns anos xa non quedará nin rastro do galego, e todo o mundo falará castelá. 

Isto é porque os rapaces que estamos agora empregamos o castelá, ou polo menos a maioría, entón cando medremos e teñamos fillos, a lingua que lles ensinaremos non será o galego, senón o castelá. E estes faran o mesmo con seus fillos e asi sucesivamente.

A verdade, dame un pouco de pena que se deixe de falar, xa que é algo noso, algo que nos identifica, non sei, non sei explicalo, pero dóeme, dóeme moito.

Os prados verdes, as praias bonitas, as montañas, os bosques.... todo iso desaparecerá, e non nun futuro moi lonxe. A primeira causa diso sería a contaminacíon, xa que cada vez vai a máis.

Resultado de imagen de contaminación
PRAIAS CONTAMINADAS

Resultado de imagen de contaminación
BOSQUES CONTAMINADOS




E sobre todo o que antes era así,


Resultado de imagen de galicia pueblos
PUEBLO DE GALICIA

Dentro duns anos será así

Resultado de imagen de muchas casas
"PUEBLO" DE GALICIA




Bueno a ver, non tan esaxerado, pero sí que a imaxe será mais ou menos así.

Pero coma xa dixen antes, o que mais me preocupa, non é o cambio físico de Galicia, senón que deixe de levarme cos meus amigos ou incluso familiares. Mais que preocuparme, teño medo.