A cova de Paralaia

-Qué ilusión! Mañá xa vaia ser San Xoan!

-A verdade e que xa me tardaba, pero non entendo tanto emoción e entusiasmo...

-Imos ver, e ti por qué cre que será?

-Mmm... pois, porque tes gaas de saltar o lume. Pode ser?

-Non sexas boba! Claro que non é por iso! De verdade que non o sabes?

-Se non mo dis non! Asique dilo!

-Monte Paralaia

-Monte que oh?

-Paralaia! A lenda muller a lenda!

-...

-Non me digas que non sabes de que te falo!

-...

-Está ben, cha vou contar, pero que sepas que estoy moi indignada por non sabelo..

-E eu preocupada...

Pois verás, o monte Paralaia está repleto de tesouros e de encantos, de mouras e mouros que aparecen e desaparecen, de pedras con pilas que se chean e se vacían coa marea.
Hay testigos que describen a cova da Pralaia coma unha amplia entarada, uns metros de altura, dos escalóns de baixada e amplio recibidor abovedado no que confluían catro ou cinco galerías.

Pra facerse rico, hay que entrar nela ás doce da noite de San Xoán.

-Aah.. claro! Agora si que omprendo a túa emoción!

-Sshh cala! E deixame seguir contando!

O caso é que despois diso, saldrá unha vella moura co seu manto de ouro que che dirá: "Pipar do saco". O da todo.

Esa mesma noite, á mesma hora, peinase á vista unha princesa moura que tamén pode dar tessouro, como tamén o da o mouro encantado que vive alí se se fai o que manda. Hai que ir á montaña temprano e levar un saco. Él saldrá en figura de cobra e hai que metelo no saco.

Tamén se di que en 1895 chegou un mouro á porta da dueña do pazo O Rosal e pediu prestado un  carro cos seus bois e dous criados, pois tiña que ir á cova da moura Paralaia. Soamente entrou o mouro na cova. Choveu tronóu e á media o mouro saiu cunha figura de santo ao hombro. Cando se foi, na praia da Xunqueira, o mouro púxse enriba da figora e desapareceu.

-En serio? Boh, pero iso non o cree ninguén..

-Shh cala, que aínda queda outra parte mais.

Tamén se di que dende a cova pódese ir por subterráneo aos ocos das peñas, onde chega o mar cando sube a marea, e entón unha princesiña moura aproveita ese agua pra bañarse. Ela é de alrgos cabelos dorados vestida de bracno e co seu peine de ouro pra o aseo. Pois quen lle tire unha pedra e fágalle sangue, tendrá moito ouro.

-Asique esas son as razóns da túa emoción.

-Sí señora

-E claro, vas a querer ir a comprobar se todo e certo, verdade?

-Si señora, como o sabes ben.

-Ai Ana, que vou facer contigo...